Nikt się o Ciebie nie troszczy

„Kiedy będziesz mieć gorszy dzień, nikt nie zapyta, dlaczego. Bo nikt się o Ciebie nie troszczy. Nikomu na Tobie nie zależy. Nikt nie zastanawia się, jak Ci minął dzień, nie tęskni za Tobą, nie myśli o Tobie, kiedy wstaje rano ani kiedy kładzie się spać.”

Joanna Pachla Kiedy bycie singlem przestaje być fajne
http://www.wyrwanezkontekstu.pl/

Jeszcze do niedawna bycie singielką mi nie przeszkadzało. Z dwóch powodów:

#1 Uważałam faceta za niepotrzebny problem.

Kiedy jesteś w związku, musisz się wyrzec trochę swojego czasu. Jestem typem domownika, osobą, która lubi zamknąć się w czterech ścianach sypialni i odciąć się od świata zewnętrznego, żeby poczytać książki albo popisać. Czasem zdarza się, że przedkładam te chwile samotności ponad wyjście gdzieś ze znajomymi. Bo tak lubię. Bo tego potrzebuję. Bo taka jestem.

Gdzie więc w tym wszystkim miejsce na mężczyznę? Na randki, które przecież wiążą się z tym, że musisz ruszyć dupę z łóżka, umalować się, wystroić i do tego jeszcze zrobić sobie fryzurę. Zamiast po uczelni wrócić do domu, musiałabym latać na spotkanie, wracając późną porą – tu pojawia się kolejny problem, w końcu dobrze by było nie zawalić zajęć, a jak wiadomo, miłość potrafi zamieszać człowiekowi w głowie.

Dzielenie z kimś czasu było mi po prostu nie na rękę. Niewygodne, a ja nie lubię niewygodnych rzeczy, kiedy coś mnie uwiera, i swędzi i wkurwia. Dlatego wybrałam wygodę i samotność – całkowicie świadomie.

#2 Wierzyłam, że każdy facet, to chuj.

Nie, żebym sama była kiedykolwiek w związku z takim przysłowiowym chujem. Swój osąd opierałam raczej o doświadczenia innych, o sytuacje, których byłam świadkiem. Do wydania wyroku nad męską rasą wystarczyły mi trzy przykłady z mojej rodziny.

Eksponat numer jeden: ojciec. Przez lata miał inne kobiety na boku. Twierdził, że małżeństwo nie było udane, dlatego szukał miłości gdzie indziej… ale jak miało być udane, skoro go nigdy nie było w domu?

Eksponat numer dwa: brat. Zostawił swoją żonę, bo nie układało się im w łóżku. Na szczęście szybko znalazł sobie kobietę, która spełniała seksualne wymogi. Co za zrządzenie losu!

Eksponat numer trzy: szwagier. Tu sytuacja była wyjątkowa – typ po prostu jest wariatem. Drogie panie, pamiętajcie, żeby przed wyjściem za mąż sprawdzić, czy Wasz wybranek nie posiada przypadkiem żółtych papierów.

Do wystawy mogłabym dołączyć jeszcze między innymi: Empatycznego Emila, Cipowatego Dawida, Dejva, Smutnego Dominika oraz Wszystkich Z Opowieści Szczyla. Wtedy jednak ten post nie miałby końca.

Ostatnio moje myślenie zaczęło się zmieniać:

A czemu by tak nie zakochać się na jesień?

Mówi się, że wiosna jest porą roku zakochanych. Wszystko kwitnie, świat wraca do życia i znów każdy oddycha pełną piersią. Jesień natomiast jest porą roku uwielbianą przez samotników, ponieważ gdy za oknem deszcz i chłód, łatwiej usprawiedliwić się przed znajomymi, ale przede wszystkim przed sobą, że nie ma się ochoty na wyjście z domu. Na towarzystwo. W ogóle na życie.

Lubię jesień, bo daje mi totalną swobodę zatopienia się w mojej samotności. Lubię, kiedy siadam po turecku na łóżku i zaczynam pisać z herbatą z miodem i pigwą u boku oraz cynamonowym ciastem mamy. Lubię obwinąć się kocem i przy spokojnej, smutnej najczęściej muzyce poczytać blogi lub książki, ewentualnie obejrzeć serial. Lubię udawać, że nie istnieję. I lubię myśleć ‒ dużo, zdecydowanie za dużo.

Wtedy przychodzi moment, gdy mam dość jesieni. Kiedy leżąc w ciemnym pokoju, w którym jedynym oświetleniem jest ekran laptopa a z jego głośników leci cicha melodia ‒ czuję się smutna. Ponieważ nikt się o mnie nie troszczy. Zaczynam płakać w poduszkę uświadomiwszy sobie, że jedynym, czego pragnę, są czyjeś ciepłe ramiona dokoła. Chcę się w kogoś wtulić, ale uświadamiam sobie ten przejmujący brak ‒ brak osoby, jakiej mogłabym się oddać pod opiekę.

Dlaczego ludzie nie zakochują się na jesień? Nie rozumiem tego. W końcu byłoby to dość praktyczne. Gdyby jedna smutna osoba powiedziała miły komplement drugiej smutnej osobie, obojgu poprawiłby się dzień. Gdyby jeden płaczący przytulił drugiego płaczącego, z pewnością nawzajem by się uszczęśliwili ‒ uścisk wyzwala przecież hormony szczęścia. Gdyby jeden samotny człowiek zaopiekował się drugim samotnym człowiekiem, nareszcie jesień stałaby się dla nich wiosną.

Dlatego ‒ chodząc szarymi ulicami, na które opadają liście, jeżdżąc zatłoczonymi tramwajami i snując się po korytarzach uczelni ‒ niemo proszę, spoglądając nieznanym mężczyznom w oczy: zaopiekuj się mną na jesień.

Później, kiedy przyjdzie już wiosna, sama poradzę sobie z moją samotnością.