Ludzie mi szkodzą

„Nie wiem, kto cię ma… ale niech wie, że ma wszystko”

~Sebastian Wasikowski

Czy wiesz, jakie to uczucie: stać nad przepaścią? Kiedy twoje buty wystają poza krawędź i tylko milimetry dzielą cię od pustki, z której nie ma ratunku. Patrzysz przed siebie i widzisz wszechobecny horyzont. Nie spoglądasz w dół, bo wiesz, że wtedy byś zrezygnował – stchórzył, odszedł, poddał się. A potem skaczesz i nie ma już odwrotu.

Wiesz, jak to jest?

Opowiem ci. 

Najpierw brakuje ci tchu, serce zamiera – dosłownie. Ten stan trwa przez jakąś sekundę, nie więcej. Zaraz potem odczuwasz strach, łzy napływają ci do oczu, ponieważ nie możesz oderwać wzroku od zbliżającej się wciąż ziemi. Bliżej, szybciej i wciąż bliżej. W tym wszystkim jesteś jeszcze w stanie pomyśleć: „Co ja najlepszego zrobiłem?”. Przyciskasz ramiona do klatki piersiowej, chcesz się skulić, żeby poczuć chociażby namiastkę bezpieczeństwa. 

(W końcu kiedy się boisz, szukasz ucieczki, schronienia. Ramion, w których mógłbyś się schować, koca, pod który wstępu nie mają nawet stwory spod łóżka. W sytuacji, gdy jesteś w obcym miejscu, sam, pozostają ci tylko własne ramiona.)

Ale nie możesz tego zrobić, ponieważ obiecałeś, że nie ulękniesz się śmierci, Przy okazji zmiana ciśnienia wraz z wysokością rozsadza ci głowę i gałki oczne, w każdym razie twój mózg i ciało odbierają to w ten sposób. I zaczynasz myśleć, że zaraz naprawdę umrzesz. 

Wtedy lina znów ciągnie cię w górę. 

(I nagle wiesz, że nigdy nie mógłbyś popełnić samobójstwa.)

– Generalnie stwierdziłam, że ludzie mi szkodzą, ale ja im również, więc czemu by się nie zabawić? – powiedziałam któregoś razu. 

Siedzieliśmy nad jeziorem, ja piłam trzecie piwo, ty piąte i wszystko było w porządku. Lekko podchmieleni tkaliśmy ze słów zdania, one z kolei tworzyły historie, naprędce wymyślane w naszych głowach. Pamiętasz to jeszcze? Czy teraz z kimś innym snujesz opowieści o smokach?

– W sensie? – spytałeś. Pomost był stary, drewno spróchniałe, ale wciąż doskonale wytrzymałe. 

– Mam wielu znajomych, ale żadnych przyjaciół – odpowiedziałam. – Nikt ze mną nie wytrzymuje, bo wkurza ich moja bezpośredniość. A ja się po prostu bawię. Ranię ich słowami otoczonymi miękką poszewką z żartów, bo uważam to za świetną zabawę. 

– Nie. – Patrzyłeś na taflę jeziora, niezmąconą nawet podmuchem wiatru, całkowicie gładką o drugiej w nocy. – Pytałem dlaczego ludzie ci szkodzą?

Zbiłeś mnie wtedy z pantałyku, jak cholera. Zawsze trafiałeś w punkt, zawsze. Przez dobrą minutę nie potrafiłam znaleźć słów, język nagle wysechł mi na wiór i kolejne łyki piwa nie dawały ukojenia. 

– Ponieważ też mnie ranią słowami – raczej mruknęłam, niż powiedziałam na głos. – Ponieważ zawsze ranili mnie czynami i nie rozumieją, że właśnie przez nich jestem, kim jestem. 

– Czyli kim?

– Przepaścią. 

Nie zrozumiałeś, wiedziałam, że nie, chociaż całkiem nieźle wychodziła ci gra aktorska. Przez chwilę nawet uwierzyłam, wiesz? Zobaczyłam w twoich oczach zrozumienie i współczucie. Chciałam, żeby te emocje były szczere. Modliłam się do czarnych źrenic, które rozszerzały się i kurczyły, kiedy wypowiedziałam te słowa. 

– Dobrze, że chociaż we mnie masz kumpla.

– Nie traktuję cię jak kumpla, ale jako mężczyznę. Mojego mężczyznę. 

Skok na bungee, czy wyznanie miłości – to jedno i to samo. Naprawdę: jedno i to samo. Jeśli mi nie wierzysz, przeprowadź eksperyment. Powiedz „Kocham Cię” swojemu jedynemu przyjacielowi i czekaj aż roztrzaska ci serce. Bacznie obserwuj reakcje organizmu. Przeczytaj jeszcze raz tekst z początku i przekonaj się, czy wiesz, co znaczy stać nad przepaścią. 

– Ale ja nie jestem twoim mężczyzną, Lidka. 

I skoczyłeś. Do wody, przy okazji ciągnąc mnie za sobą. 

(Co teraz z tego mam? Zalane płuca. Skok w przepaść. Samotność. 

Brakuje już tylko podciętych żył.)